plaża

a ja miałam grać maryję, ale chwała bogu nie wyszło ;d
- ja grzecznym dzieckiem? - roześmiała się. - nie, no co ty. było zupełnie na odwrót. uwielbiałam uciekać z lekcji, zaczepiać osoby ze starszych klas, pasjonowałam się różnymi sztukami walki... wcale nie byłam taka grzeczna i słodka na jaką wyglądałam. chociaż myślę, że teraz jest trochę inaczej - zmarszczyła brwi. - w sensie wydaje mi się, że jestem grzeczniejsza - zachichotała. - byłeś aniołem gabrielem? w sumie to nawet pasujesz - zauważyła bystrze. bo on naprawdę jest podobny do aniołka. ;p

- sztuki walki?! w to już chyba nie uwierzę. no, chyba, że byłaś dość potężnym dzieckiem, które bije słabszych kolegów po lekcjach - westchnął ciężko - gdy tylko przypomne sobię podstawówkę, to zaczynam cieszyć się z tego, że zadawałem się ze szkolnymi łobuziakami, mimo iż do niech kompletnie nie pasowałem, no i wiesz... byłem taką...ciapą - trochę się z krzywił jednak z lekkim rozbawieniem - tak, byłem chuherkowatym aniołkiem z afro. coś strasznego. już wtedy znienawidziłem aktorstwo. publiczne wystąpienia są absolutnie nie dla mnie - wzdrygnął się lekko.

- nie, nie byłam potężnym dzieckiem. byłam raczej dość drobna, a mimo to często zaczepiałam kolegów, z tym, że nie tych słabszych, a tych silniejszych. no a potem płakałam - przyznała, bo to dość logiczne, że nie miała z nimi żadnych szans. - ja lubiłam aktorstwo od zawsze, fascynowało mnie to, ale byłam zbyt nieśmiała. no i zostało mi do tego czasu, więc musiałam porzucić studia aktorskie - powiedziała, z lekką nutką żalu.

- niepotrzebnie rzuciłaś. może dałabyś radę?no, chyba, że kręci cię bardziej jakiś inny kierunek. ja byłem praktycznie od zawsze skazany na studiowanie w akademii muzycznej. moi dziadkowie i rodzice są muzykami, moja siostra z resztą też, więc zrobiła sioę z tego już taka rodzinna tradycja. byłbym przeszczęśliwy, gdyby to nie wiązało się z publicznymi wystąpieniami, jednak tak niestety nie jest. mimo wszystko lubię to co robię i na pewno nie zrezygnowałbym z grania - wzruszył lekko ramionkami - skoro byłaś dość drobnym dzieckiem, to musialaś być odważna. ja zresztą też musiałem być odważny, skoro zadawałem się z tą bandą popaprańców, którzy bilisłabszych, kradli słodycze i takie tam. to było straszne - zaśmiał się przyjemnie i ponownie przeczesał swoje włosy palcami.

- pewnie dałabym radę, ale gorzej byłoby właśnie z jakimiś publicznymi występami. kompletnie się do tego nie nadaję - wzruszyła ramionami. - w sumie sama nie wiem do czego się nadaję - skrzywiła się lekko, bo coraz częściej odnosiła wrażenie, że do niczego. - tak, byłam dość odważna, szkoda, że nie zostało mi tak do dziś. teraz boję się... no, wielu rzeczy - pokiwała głową. gdyby miała wymieniać swoje fobie, to pewnie zajęłoby im to czas do rana. :< podobnie jak ja. ;p

- ja też boję się wielu rzeczy. aż wstyd się przyuznać, że jestem taką sierotką - znów się lekko skrzycwił. no cóż, bez wątpienia był nieporadnym chłopcem, z kilkoma fobiami i paranojami na karku. wliczając do tego perfekcjonnizm i nieśmiałość. chociaż pewnie, gdyby znalazł się w jakiejś trudnej sytuacji, to dzięki swojej nieprzeciętnej inteligencji i sprytowi wybrnąłby z każdej opresji ;p - ja w sumie niewiele się zmieniłem od dziecka. wydaje mi się, że cały czas jestem taki sam. nawet z wyglądu się niespecjalnie zmieniłem.

- ja tam w ogóle nie widzę, że się zmieniłam. ani z wyglądu, ani w żaden inny sposób. no ale na pewno nie jestem taka jak w wieku sześciu lat - powiedziała po chwili zastanowienia i poprawiła swój sweter, a raczej go zapięła, bo robiło się coraz chłodniej.

- nie widzisz, że się zmieniłaś, ale na pewno nie jesteś taka jak w wieku sześciu lat? - zaśmiał się, bo pierwsza część zdania wykluczała drugą xd pewnie zauwazył, że blair robi się coraz chłodniej. przecież ślepy nie był - może odporowadzę cię do domu? w sumie, to nieźle się zagadaliśmy. jest już ciemno i robi się coraz zimniej - zerknął na nią pytająco.

- no fakt, to trochę się wyklucza - przyznała i zamyśliła się przez chwilę, ale zaraz machnęła ręką. zgodziła się, żeby ją odprowadził, więc poszli i zacznę. ;p

no to oboje przybyli tutaj i pewnie padło na skutery wodne, tadam! w sumie spontaniczna jazda na skuterach wodnych, w dżinsach i tiszercie, na dodatek w zimnej wodzie, kiedy robi się już ciemno i zimno nie jest może rewelacyjnym pomysłem, ale cóż zrobić, skoro cameron akurat na to miał ochotę, a blair się zgodziła? trzeba mieć nadzieję, żeby się tylko nie pozabijali na tych skuterach xd  - mam nadzieję, że umiesz pływać - wsiadł na swój skuter, przy okazji mocząc sobie nogawki od spodni przez przypadek, jednak nie obchodziło go to zbytnio. ;p

- właściwie to o tym nie pomyślałam, bo chyba nieszczególnie. a jak wpadnę do wody? - zaczęła panikować, ale wsiadła na swój skuter, trzymając się kurczowo tych rączek, czy może raczej kierownicy. w sumie od razu minęła jej ochota na przejażdżkę skuterami wodnymi, bo wiadomo, że blair to sierota i pewnie wpadnie do wody i się utopi. :< nie no, może aż tak źle nie będzie, ale kto ją tam wie. ;p

- nie martw się, ja za to pływam doskonale, więc nawet jak wpadniesz do wody, to nic ci się nie stanie - zauważył, że blair się chyba boi więc, zsiadł ze swojego skutera i wsiadł na jej i teraz oboje siedzieli na jednym - tak lepiej? może najpierw ja z tobą pojadę, skoro się trochę boisz. no, chyba, że jesteś pewna, że poradzisz sobie sama - uśmiechnął się i złapał za rączki od ów skutera, patrząc na blair pytająco.

- oczywiście, że sobie poradzę - powiedziała z lekkim oburzeniem w głosie, widocznie niezadowolona z tego, że cameron w nią nie wierzył. - nic mi nie będzie - dodała jeszcze, chociaż chyba bardziej próbowała przekonać o tym siebie, niż camerona. podwinęła nogawki swoich jeansów, robiąc z nich rybaczki, chociaż pewnie i tak je zamoczy.

jednak cameronowi wydawało się ciągle, że blair nie jest zbyt pewna swoich słów, więc pewnie dodał gazu i nagle ruszyli z dość dużą prędkością. pewnie było w tym samym czasie tam z kilka żaglówek, bo załóżmy, że akurat ten fragment plaży ściągał głównie surferów, żeglarzy i narciarzy wodnych. no więc wykonali między nimi ładny slalom, jednak cameron nie zwalniał. no i się okazuje, że mimo tego, że jest kujonem, po cześci trochę sztywniakiem, jest spokojny aż do bólu i takie tam, to sjest też odważny! muahaha xd 

a blair za to jest panikarą, bo właściwie spodziewała się, że cameron wróci na swój skuter, a nie tak od razu ruszy, więc pewnie wrzasnęła tylko. :<
- chcesz, żebym dostała zawału - stwierdziła w końcu. cały ten slalom pewnie przeraził ją tylko jeszcze bardziej, bo miała wrażenie, że zaraz się rozbiją i w ogóle. takie ekstremalne wyczyny jednak nie były dla niej. xd

jednak cameron mimo tej całej swojej spokojności lubił takie formy spędzania wolnego czasu. mimo, że głównie siedział w domu, albo bibliotece nad książką, to od czasu do czasu nie pogardził jakimiś wyczynami na skuterach, motocyklu, samochodzie i tak dalej. zwłaszcza, że jak już wcześniej wspomniałam odwagi mu chyba nie brakowało. nie bał się , ale może dlatego, że wszystko co robił, robił w granicach zdrowego rozsądku. teraz też. przecież nie narażałby blair na jakieś niebezpieczeństwo, czy coś. kiedy krzyknęła, to zwolnił, przecież nie chciał, by mu dostała tu jakiegoś zawału - przepraszam, ale nie mogłem się powstzrymać. obiecuję, że już nie będę więcej przyspieszał. mam nadzieję, że nie będziesz się gniewać?

- nie będę - powiedziała, bo właściwie wcale nie miała zamiaru się gniewać. z reguły jeśli już na kogoś się gniewała, to nie na długo. kiedy już ochłonęła i ogarnęła w myślach, że raczej nic im się nie stanie, przestała się tak martwić i bać. - tylko obiecaj, że następnym razem jak będziesz chciał przyspieszyć, to mnie ostrzeżesz, dobra? - zaśmiała się.

- okej, nie ma sprawy - dodajmy, że na niego po prostu nie da się gniewać, bo po pierwsze: nie robił nic takiego, za co ktoś go mógł nie lubić, dąsać się na niego i inne takie rewelacje, a poza tym był na swój sposób ujmujący xd mimo iż trochę czasem ekscentryczny. w każdym razie zsiadł ze skuteru blair i wsiadł na swój - dasz radę sama? - spytał tak, dla pewności. nie, żeby w nią nie wierzył, ale on się chyba za bardzo o wszystkich zawsze martwił xd 

- dam - przytaknęła, już chyba trochę bardziej pewna siebie. no i pewnie wystartowała (wiem, że to nie tak powinno brzmieć, ale zabrakło mi odpowiedniego słowa ;p), lekko przerażona, bo niestety, kiedy ona to prowadziła, to wydawało się to o wiele trudniejsze. na dodatek o mało co nie wjechała w jakiś inny skuter, co już w ogóle ją zniechęciło. na koniec, kiedy próbowała znaleźć się jak najbliżej brzegu, zachwiała się i wpadła do wody. :< no tak, doskonale wiedziała, że tak to się skończy. na szczęście wpadła tuż przy brzegu, więc zaraz wskrobała się na piasek, wzdychając ciężko. czuła się zapewne jak ofiara losu. :<

cameron więc szybciutko znalazł się na miejscu wypadku i czym prendzej się wyybieraajcie, do betlejem pospieszaajcie..!! przepraszam xd do rzeczy: czym prendzej pognał by jej pomóc - jezu, nic ci nie jest? - zapytał nieco przerażony, próbując pomóc jej wstać. stwierdził, że w mokrych ubraniach musi jej być zimno, więc wziąłswoją kurtkę, którą zostawił gdzieśtam przy brzegu i ją nią opatulił.

właśnie mi się przypomniało, że czekam na święta ;d zawsze tak czekam: święta-wakacje-święta-wakacje :< a w między czasie jeszcze moje urodziny xd

- nie, wszystko w porządku - pokręciła głową, jednak była zapłakana, bo oczywiście, jak taka biedna sierotka, zaczęła ryczeć. - poza tym, że jestem beznadziejna i nic mi się nie udaje - powiedziała, chowając twarz w dłoniach. najwidoczniej to tylko jeszcze bardziej zaniżyło jej samoocenę i będzie miała więcej powodów do użalania się nad sobą. ;p

no cóż, cameron spanikował xd - matko, blair nie płacz! chyba nic się nie stało - objął ją ramieniem i przytulił jakoś miło do siebie - nie jesteś beznadziejna, zwłaszcza, że zakładam, że robiłaś to pierwszy raz. przecieżprzy mnie nic by się nie stało, uspokój się - mówił spokojnym, aksamitnym głosem, próbując ją uspokoić, na dodatek przytulając ją i głaszcząc po główce, żeby się uspokoiła :< gdyby wiedział, że to się skończy płaczem blair, to by nie proponował takiej formy rozrywki na wieczór ;p

w końcu pewnie trochę się uspokoiła, wzięła kilka głębszych wdechów i minęła jej ta cała nerwica.
- przepraszam, chyba zrobiłam się trochę za bardzo rozhisteryzowana - powiedziała, ocierając z łez mokre policzki. - najważniejsze, że nic się nikomu nie stało - dodała, chociaż w myślach i tak sobie wciąż wyrzucała jaka to z niej niezdara. :<

- nie ma sprawy, każdemu może się zdarzyć - uśmiechnął się pokrzepiająco - może lepiej, żebym teraz odprowadził cię do domu, co nie? jesteś cała przemoczona, nie chciałbym, żebyś zachorowała - stwierdził z troską w głosie, nie wypuszczając sjej z uścisku i pocierając jej ramiona, żeby nie zmarzła przypadkiem.

- okej - zgodziła się, bo faktycznie było jej dość zimno, zwłaszcza, że było już ciemno, zimno, a ona była cała przemoczona. zacznę ;*